لُعبت : (عربي) 1- زن زيبا روي و خوش اندام؛ 2- (در قديم) هر چيز بسيار جالب و شگفت انگيز؛ 3- (در قديم) (به مجاز) بت و صنم؛ 4- (در قديم)(به مجاز) هر يك از سنگ‌هاي گران بها يا هر كدام از احجار كريمه.

لعیا : (معرب از عبري ليا = ليئه = خسته) 1- خسته؛ 2- (اَعلام) نام زن حضرت يعقوب (ع). + ن.ك. ليا.

لِقا : (عربي) 1- (در قديم) ديدار، ملاقات، چهره‌، صورت؛ 2- (در تصوف) پيدا شدن استعدادي در دل سالك تا حق در آن ظاهر شود.

لميا : (عربي، لمياء) (مؤنث المي)، 1- زن گندمگون لب؛ 2- (اَعلام) نام يكي از زنان محدثه در اسلام.

لَمیعه : (عربي، لَمیَعة) درخشان و روشن.

لَنا : (عربي) نصيب و بهره.

ليا : (عبري) 1- (= ليئه)، خسته؛ 2- (اَعلام) دختر بزرگ «لابان» كه يعقوبِ پيامبر وي را به همسري قبول كرد.

لَيان : 1- (در قديم) درخشان، تابان؛ 2- فروغ آینه و تیغ؛ 3- فروغ و روشنایی که در پی هم بدرخشند. [لَیان با واژه‌ي لیان/liyān / هم نویسه است. لیان: شهر قدیمی ایلامی، که آثاری از آن در تپه‌اي در 11 کیلومتری جنوب بوشهر به دست آمده به زبان ایلامی است.]

لَيانا : (ليان + ا (پسوند نسبت))، منسوب به ليان، ب لَيان.1- ، 2- و 3-

لیدیا : (فرانسوی) (= لیدی، لیدیه، لودیه) دولت پیشین در غرب آسیای صغیر، که به وسیله ی مهاجران یونانی پدید آمده بود، در سده ی 7-6 پیش از میلاد رونق داشت و پایتختش سارد(ساردیس) بود. این دولت به وسیله ی کورش منقرض شد و جزء ایالتی از ایالت های ایران باستان درآمد.